Although I had been working for Jan De Nul for about 2 years now, curiosly in those two years I had never extended my stay in one of my countries of employment or gone on an overseas vacations during my free time. Working for Jan De Nul abroad means two months working before being "rewarded" with a one-month break. So despite all that time, I had never taken advantage of it. Too bad, but luckily two of my best friend convinced me to join me on their first trip to Latin America. My experiences I had written in a printed book already, but for our Dutch-speaking visitors I also wanted to share it modern-time-wise on our website...
6 juli 2011
voorbeschouwing
Eigenlijk is België zo slecht nog niet. Waarom hebben we de nood om het onbekende te ontdekken? Omdat we van nature uit nieuwsgierig zijn? Waarom moeten we al die nieuwe mensen, culturen en indrukken opdoen? We moeten in onze eigen kleine natuurlijke habitat, in ons geval België, al zodanig veel emoties, gegevens en kritische vragen verwerken dat we nauwelijks meer onthouden wat er 5 jaar geleden precies is voorgevallen.
Dus waarom een reis naar Ecuador ondernemen, for God's sake? Waarom naar een land reizen die onze meeste medeburgers nog niet op de wereldkaart kunnen plaatsen?
Voor mij persoonlijk is het inderdaad die nieuwsgierigheid, het verlangen om me los te weken van die soms benauwde en bekrompen - wat voor mij lijkt - chauvinistische maatschappij waaraan niet alleen wij Belgen schijnen te leiden, maar ook andere culturen en samenlevingen. Ik ben juist beginnen werken bij Jan De Nul om mijn vleugels uit te slaan, de wereld te zien door mijn eigen - toen had ik ze nog - brilglazen. En niet te moeten lezen in reisgidsen dat de Avenue de la Liberte in Douala, Kameroen te vergelijken is met de Champs Elysee of dat Het land van de rijst en Boeddha de naam 'Incredible India' krijgt. Juist om m'n horizon te verruimen en de kriebels om anders te zijn en te doen misschien door te geven aan de mensen rondom mij.
Gaat het lukken om met Jeroen en Stephanie 23 dagen samen op te trekken? Mezelf kennende, ben ik er sociaal genoeg voor om met nog 3 onbekenden mee te reizen en die vernieuwende ervaring op te doen? Iedereen die ik vertelde over m'n onverwachte en snelle beslissing om met een koppel te gaan rond trekken verklaarde dat dat niet lukt en/of raar zou zijn. Ik zou het vijfde wiel aan de wagen zijn. We zullen zien. En wat met dat meisje van 25 die nog zou meegaan? En wat met? Veel vragen waar ik geen antwoord op wist of wilde weten. Ik wil me en heb me niet laten leiden door die welgemeende voorbeschouwingen en goedbedoelde adviezen.
En toch, waarom naar Ecuador? Ik had er op voorhand eigenlijk niets over gelezen. Niets over opgezocht. Geen moeite gedaan me te verdiepen in de reisplanning. Zo zorgvuldig samengesteld door de reisorganisator Shoestring. Ik vertrouwde de ervaring om iets nieuws op te doen volledig toe aan derden. En deels aan Stephanie en Jeroen, bij wie ik een maand tevoren, voor m'n vertrek naar India, mijn Lonely Planet had achtergelaten. En waarom ook niet?
Enerzijds ben ik graag zo onafhankelijk en zelfstandig en wil ik alle touwtjes zelf in handen hebben. En zelf de verantwoordelijkheid moeten dragen als iets mis loopt. En anderzijds heb ik niet de tijd of goesting om zelf zo'n complete reis te boeken. Maar met Jeroen en Stephanie lijkt me dat geen probleem. We slaan er ons samen wel doorheen. Ik kijk er ook erg naar uit om met hen te vertrekken. Jeroen ken ik ondertussen al 12 jaar. Stephanie nu iets langer dan 2 jaar. En het zijn voor mij 2 schatten. Van mensen, van vrienden.
Dus leek me deze reis een gulden middenweg. Of eerder eens iets totaal anders, doordat ik eigenlijk van niets op de hoogte was. Enkel mijn vluchtgegevens had ik, meer niet.
En toch, waarom naar Ecuador? Vrijdagavond in Leuven toegekomen omdat we de zaterdagmorgen er zo vroeg uit moesten. Het was zowel voor Stephanie en Jeroen als voor mij beter was om vanuit Leuven, zonder de werken in Vilvoorde en de gehele Brusselse ring, te vertrekken. En daarom, om onze vakantie op een relaxte en typische manier in te zetten, gaan eten op de Leuvense Grote Markt. Het zonnetje scheen, de mensen flanneerden aangenaam converserend over de oude kasseien van de Leuvense binnenstad en op alle pleinen waren er optredens in het kader van de wekelijkse zomerse Beleuvenissen. Een heerlijke portie Belgische mosselen gegeten (daar ga ik het komende jaar niet meer moeten aan denken) en een aangename tafelbabel gehad met m'n reisgenootjes. Alhoewel we zo vroeg op moesten, toch nog besloten om aan het Hogeschoolplein een slaapmutsje te gaan drinken in een prachtige bistro waar alles in het teken staat van verbouwingen. Op het gras- en groenrijke plein was er ook een goed concertje bezig. En het was in die sfeer dat ik dacht: 'waarom naar het buitenland trekken? België heeft ook zijn schitterende pareltjes, al moet je ze heel vaak zelf creeeren...'.
Dit geheel ter zijde als voorbeschouwing en motivatie voor deze onbekende sprong in het duister...
Dus waarom een reis naar Ecuador ondernemen, for God's sake? Waarom naar een land reizen die onze meeste medeburgers nog niet op de wereldkaart kunnen plaatsen?
Voor mij persoonlijk is het inderdaad die nieuwsgierigheid, het verlangen om me los te weken van die soms benauwde en bekrompen - wat voor mij lijkt - chauvinistische maatschappij waaraan niet alleen wij Belgen schijnen te leiden, maar ook andere culturen en samenlevingen. Ik ben juist beginnen werken bij Jan De Nul om mijn vleugels uit te slaan, de wereld te zien door mijn eigen - toen had ik ze nog - brilglazen. En niet te moeten lezen in reisgidsen dat de Avenue de la Liberte in Douala, Kameroen te vergelijken is met de Champs Elysee of dat Het land van de rijst en Boeddha de naam 'Incredible India' krijgt. Juist om m'n horizon te verruimen en de kriebels om anders te zijn en te doen misschien door te geven aan de mensen rondom mij.
Gaat het lukken om met Jeroen en Stephanie 23 dagen samen op te trekken? Mezelf kennende, ben ik er sociaal genoeg voor om met nog 3 onbekenden mee te reizen en die vernieuwende ervaring op te doen? Iedereen die ik vertelde over m'n onverwachte en snelle beslissing om met een koppel te gaan rond trekken verklaarde dat dat niet lukt en/of raar zou zijn. Ik zou het vijfde wiel aan de wagen zijn. We zullen zien. En wat met dat meisje van 25 die nog zou meegaan? En wat met? Veel vragen waar ik geen antwoord op wist of wilde weten. Ik wil me en heb me niet laten leiden door die welgemeende voorbeschouwingen en goedbedoelde adviezen.
En toch, waarom naar Ecuador? Ik had er op voorhand eigenlijk niets over gelezen. Niets over opgezocht. Geen moeite gedaan me te verdiepen in de reisplanning. Zo zorgvuldig samengesteld door de reisorganisator Shoestring. Ik vertrouwde de ervaring om iets nieuws op te doen volledig toe aan derden. En deels aan Stephanie en Jeroen, bij wie ik een maand tevoren, voor m'n vertrek naar India, mijn Lonely Planet had achtergelaten. En waarom ook niet?
Enerzijds ben ik graag zo onafhankelijk en zelfstandig en wil ik alle touwtjes zelf in handen hebben. En zelf de verantwoordelijkheid moeten dragen als iets mis loopt. En anderzijds heb ik niet de tijd of goesting om zelf zo'n complete reis te boeken. Maar met Jeroen en Stephanie lijkt me dat geen probleem. We slaan er ons samen wel doorheen. Ik kijk er ook erg naar uit om met hen te vertrekken. Jeroen ken ik ondertussen al 12 jaar. Stephanie nu iets langer dan 2 jaar. En het zijn voor mij 2 schatten. Van mensen, van vrienden.
Dus leek me deze reis een gulden middenweg. Of eerder eens iets totaal anders, doordat ik eigenlijk van niets op de hoogte was. Enkel mijn vluchtgegevens had ik, meer niet.
En toch, waarom naar Ecuador? Vrijdagavond in Leuven toegekomen omdat we de zaterdagmorgen er zo vroeg uit moesten. Het was zowel voor Stephanie en Jeroen als voor mij beter was om vanuit Leuven, zonder de werken in Vilvoorde en de gehele Brusselse ring, te vertrekken. En daarom, om onze vakantie op een relaxte en typische manier in te zetten, gaan eten op de Leuvense Grote Markt. Het zonnetje scheen, de mensen flanneerden aangenaam converserend over de oude kasseien van de Leuvense binnenstad en op alle pleinen waren er optredens in het kader van de wekelijkse zomerse Beleuvenissen. Een heerlijke portie Belgische mosselen gegeten (daar ga ik het komende jaar niet meer moeten aan denken) en een aangename tafelbabel gehad met m'n reisgenootjes. Alhoewel we zo vroeg op moesten, toch nog besloten om aan het Hogeschoolplein een slaapmutsje te gaan drinken in een prachtige bistro waar alles in het teken staat van verbouwingen. Op het gras- en groenrijke plein was er ook een goed concertje bezig. En het was in die sfeer dat ik dacht: 'waarom naar het buitenland trekken? België heeft ook zijn schitterende pareltjes, al moet je ze heel vaak zelf creeeren...'.
Dit geheel ter zijde als voorbeschouwing en motivatie voor deze onbekende sprong in het duister...
7 juli 2011
- dag 1: brussel naar quito-
De wekker die afgaat om 4 uur. Toepasselijk melodietje, 'Ecuador' van Sash!, een hit van een tiental jaar geleden. Stephanie die met frisse dartelpasjes de slaapkamer komt uit gewandeld, Jeroen die op de achtergrond duidelijk nog niet helemaal wakker is... Een goeie warme douche om de dag te beginnen, de laatste halve Pink Lady opgegeten (de gedachte aan de arme Kameroeneese kindjes deed me het verplichten) en laatste check van de noodzakelijke papieren. De Starbuckskoffie volgt straks.
De *** Renault Laguna in, gaan tanken en via de Leuvense ring, de E314 en de E40 het twintig minuten durende ritje naar de luchthaven van Zaventem aangevat. De discussie of het sneller is met de trein of met de auto staat dus nog altijd open...
Eenmaal op Zaventem, vlotjes ingechecked bij Iberia voor de 16 uur durende transit naar Quito en door de security op weg naar Starbucks, waar we een goeie sterke koffie en croissant binnen slokten. De transit naar Quito stelde niet veel voor en was alleen wat slapeloos, waardoor een behoorlijke jetlag zich zal opdringen.
Bij aankomst in Quito pas kennis gemaakt met onze medereizigers voor de komende 23 dagen. In het vliegtuig uiteraard al zitten gissen. Niet gedacht dat het Bart, Barbara (51 en 52) en Nyncke (25).
Opgewacht door de agent en vlotjes door immigratie en douane geraakt. Een halfuurtje rijden naar het kleine hotel, waar het blijkbaar zo druk was dat ik een kamer moest delen met Nyncke.
's Avonds nog een hapje gegeten op Placa Foch, wat naar de Copa Americana gekeken (voetbalkampioenschap voor landenteams in Zuid-Amerika, nvdr.) en dan vroeg gaan slapen, proberen de jetlag weg te werken...
De *** Renault Laguna in, gaan tanken en via de Leuvense ring, de E314 en de E40 het twintig minuten durende ritje naar de luchthaven van Zaventem aangevat. De discussie of het sneller is met de trein of met de auto staat dus nog altijd open...
Eenmaal op Zaventem, vlotjes ingechecked bij Iberia voor de 16 uur durende transit naar Quito en door de security op weg naar Starbucks, waar we een goeie sterke koffie en croissant binnen slokten. De transit naar Quito stelde niet veel voor en was alleen wat slapeloos, waardoor een behoorlijke jetlag zich zal opdringen.
Bij aankomst in Quito pas kennis gemaakt met onze medereizigers voor de komende 23 dagen. In het vliegtuig uiteraard al zitten gissen. Niet gedacht dat het Bart, Barbara (51 en 52) en Nyncke (25).
Opgewacht door de agent en vlotjes door immigratie en douane geraakt. Een halfuurtje rijden naar het kleine hotel, waar het blijkbaar zo druk was dat ik een kamer moest delen met Nyncke.
's Avonds nog een hapje gegeten op Placa Foch, wat naar de Copa Americana gekeken (voetbalkampioenschap voor landenteams in Zuid-Amerika, nvdr.) en dan vroeg gaan slapen, proberen de jetlag weg te werken...
8 juli 2011
- dag 2: quito-
's Morgens om 9 uur present getekend op het appel met onze gids William. Het ontbijt, belachelijk duur, stelde niet veel voor, dus de verwachtingen voor de rest van de dag waren iets hoger gespannen.
Het koloniale centrum van Quito doet heel Spaans aan met zijn fleurige, kleurrijke huisjes met balkonnetjes en typisch Iberische versieringen. Een gezellig plein met standbeeld, palmbomen, koloniaal stadhuis en een kerk maken het geheel Spaansgewijs compleet. Eerst en vooral een kerk bezocht, La Basilica. Een indrukwekkend monument op een heuvel in het centrum van de prachtig bewaard gebleven oude stad. Het vormt ook het ideale panoramaplatform om uit te kijken en foto's te nemen van de omliggende stadsdelen en heuvels. Daarna ging het verder naar nog een andere kerk op het centrale grote plein van Quito: San Francisco. De catacomben van de kerk worden nu gebruikt voor commerciële doeleinden. Jezus zou er zich, geheel volgens de parabel, met woeste hand van die geldwolven ontdaan hebben. We leven echter in een modern, multicultureel en materieel tijdperk, dus we konden rustig onze hartjes ophalen in het mooie aanpalende souvenir-restaurant. Uitgestald stonden vooral beeldbouwwerkjes konden rekenen op heel wat belangstellende blikken. En de nodige fotoshoots. Na het middageten verder gewandeld naar nog meer kerken, pleinen en oude koloniale bouwwerken. Vooral het tochtje naar de heuvel die we vanuit de basiliek al hadden gezien was de moeite waard. Hoewel het niet al te mooi weer was, \varen toch heel wat mensen op de been daar om te vliegeren, rond een enorm standbeeld van de maagd Maria (met vleugels). 11ooi om te zien allemaal, ware het niet dat die jetlag nog wat nazinderde en ik er nauwelijks in slaagde wakker te blijven ... Dan maar een vroege avondmaaltijd genomen in een steakhouse om de hoek van het hotel. Wel een lekkere biefstuk, al waren het waarschijnlijk geen Argentijnse, en een goeie pot bier. Nog een potje gekaart en nagebabbeld over de afgelopen dagen en opgedane ervaringen, maar dan al vlug gecrasht en in bed gedoken.
